Geloven vanuit je hart!

Als ik zeg dat ik geloof dan klinkt dat geloofwaardig. Maar wat is geloven? Hoe weet je wat je moet geloven en hoe doe je dat? Je gelooft in iets omdat dat moet, of omdat je dat geleerd hebt, maar wat is geloven? Als kind geloof je alles, want je weet niet beter. 

Geloven is de psychische toestand waarin iemand verkeert die bereid is om onder bepaalde voorwaarden een bepaalde bewering (propositie) voor waar aan te nemen.* Ik ben van huis uit gelovig opgevoed. Dat is iets dat je met je mee draagt. Dat kan een zware last zijn, maar ook een rijke ervaring. Bij het geloof horen tradities en rituelen. Die geven het leven een bepaalde richting. Als je er dagelijks mee te maken hebt dan weet je niet beter, maar als het niet meer zo dichtbij je is dan kan je er van de kantlijn naar kijken. Inmiddels weet ik meer over diverse geloven en tradities en feesten. 

Ik heb vaak mensen horen praten over de katholieke kerk als een instituut. Daar schoppen ze heel hard tegen aan. Want de kerk heeft veel geld en de kerk heeft slechte dingen gedaan. Ik heb dat nooit zo gezien, omdat ik kijk naar het geheel, maar vooral omdat ik uitga van het goede van de mens. Want de kerk doet natuurlijk niets, het zijn de mensen die daar een gezicht aan geven. Maar daar ga ik het hier niet verder over hebben. 

Ik heb op katholieke, christelijke en openbare scholen gezeten. De een doet niets aan het geloof en de ander juist heel veel. Elke week afsluiting met gebed en gezang op de christelijke school was voor mij een ritueel dat ik niet kende. Maar ik vond het mooi en ik zat met het liedboek der kerken in de hand mee te zingen. Natuurlijk ook omdat ik zingen leuk vind. 

Op de lagere school mocht ik in de kerk zingen als er baby’s gedoopt worden. Samen met een paar meisjes uit mijn klas werden we dan uitgenodigd op zondagmiddag in de sacristie van de kerk. De ouders met hun baby en de familie lieten dan de baby dopen en wij zongen daar liedjes bij. Daarna kregen we beschuit met muisjes of taartjes. Ik vond het heel bijzonder om daar bij te mogen zijn. 

Ik ging een keer me naar een huwelijkse inzegening in de kerk. Ik was nog jong. Er werd, zoals ik nu weet wel vaker gebeurt bij huwelijken, het Ave Maria gezongen. En toen moest ik huilen. Waarom die Ave Maria mij zo raakte weet ik niet, maar ik vond het een aparte ervaring. *

Met kerstmis ging ik altijd naar de kerk. Voor de traditie en het gezang. Maar de laatste jaren ga ik helemaal niet meer naar de kerk, omdat ik ook in de kerk helemaal vol schoot. En ik bleef maar huilen. Een mevrouw die naast mij zat en die ik wel kende van de buurt of van mijn werk, vroeg wat er aan de hand was, maar ik zei dat het goed ging. Ik kon gewoon niet meer meezingen. Wat gebeurde daar nu in die kerk? Als kind ging ik elke zondag naar  de kerk en zong ik ook altijd mee. Dat wat zo gewoon was voor mij was opeens veranderd. Ik ga nog steeds graag even een kerk in als ik er langs loop, meestal om even een kaarsje aan te steken en om even een moment van stilte te hebben. Maar de kerstmis heb ik al een paar jaar niet meer bezocht. En dan mis ik dat toch en kijk ik wel op de televisie, maar weer naar de kerk gaan en de mis volgen  durf ik eigenlijk niet meer. 

Een paar jaar geleden heb ik een workshop “De bevrijdende kracht van jouw stem” gedaan. Daar zong Simone Awhina ook het Ave Maria en ik schoot weer vol. Dat was hier ook de bedoeling en ik was niet de enige. Het is een bijzonder lied, dat veel mensen raakt. Wat muziek en een stem allemaal met je kunnen doen: Kippenvel! **

Volgens mij heeft alles met elkaar te maken. Zingen, geloven, bidden  en mediteren. Het zijn allemaal manieren om met je gevoel bezig te zijn. En of je dat nu doet vanuit je geloof, vanuit een traditie of gewoon omdat je het leuk vindt, als je dat vanuit je hart doet geniet je volop!

*http://nl.wikipedia.org/wiki/Geloven_(gedrag)
**http://www.simoneawhina.com/workshops/spelen-met-je-stem/