Over gevoelig

Het lijkt de laatste tijd of iedereen hoog sensitief is. Eerst dacht ik nog dat ik apart was, maar eigenlijk is het zo gewoon, dat ik me beging af te vragen of het wel apart is. Misschien is hoog sensitief wel heel gewoon. Als er zoveel mensen zijn die hier mee moeten  leven dan is het misschien niet meer nodig om er aparte site voor te maken, er boeken over te schrijven en er extra aandacht aan te schenken. Misschien hoort dit wel bij het mens zijn, maar zijn wij mensen zo afgestompt in de loop der jaren dat wij niet meer voelen, ruiken en zien. 

Voor mij wordt het elke dag duidelijker en ga ik meer ervaren hoe het is om hoog sensitief te zijn. Ik geniet er ook steeds meer van. Ik ruik alles en soms is dat vervelend, als het ergens stinkt, maar ik geniet van de geuren als ik buitenshuis ben. Ik ruik vaak al eerder dan andere mensen en misschien komt het ook wel intenser naar binnen bij mij. Bloeiende bloemen, vers gemaaid gras, als het net geregend heeft, etensluchtjes als je langs een restaurant loopt, de luchtjes van de mensen zelf. Ieder persoon heeft zijn eigen lucht en ik heb wel eens gelezen dat mensen tot elkaar aangetrokken worden door de lucht die mensen met zich me dragen, die zo van hun zelf is. Dus je wordt verliefd op de lucht, pof je keert je af van iemand om zijn of haar lucht.  Ik kan genieten van de meeste  geuren, maar soms stoor ik me aan sigarettenrook, daar ben ik ook allergisch voor, maar ik ruik het zo sterk, dat ik meteen opzij ga als er iemand naast mij staat te roken. Het ligt dan niet aan de roker maar wel aan zijn sigaret of sigaar. 

Ik zie ook veel meer dan andere mensen. Ik wil wel eens dat ik niet alles zag. Het kan mensen zelfs in moeilijke posities brengen. Wat een ander niet hoort te zien zie ik wel. Ik zie ook heel vaak mensen lopen op straat, die ik ken. Maar ik wil ze niet zien. Het is niet zo dat er op zit te letten maar het lijkt wel een radar in mij die mij aantrekt naar die mensen. Ik voel me ongemakkelijk en wil ze niet storen. Ik doe het niet expres maar soms zou ik willen dat ik onzichtbaar was. 

Dat ik dingen hoor daar ben ik al aan gewend. Het kan gewoon niet, maar toch gebeurt het dat ik zeg die en die heeft dat gezegd. Maar die persoon is allang overleden. Alsof ze het in mijn mond leggen. In het begin schrok ik ervan, nu weet ik dat het zo is. Ik vind het ook wel grappig en soms vraag ik ook of ze langs willen komen om mij te kunnen helpen met een probleem. Nu ik dit zo opschrijf denk ik dat half veel mensen die dit lezen denken dat ik gek ben, maar dat ben ik niet. Ik ben allen maar hoog sensitief. 

Ik wil mijn gevoeligheid gaan gebruiken om er anderen mee te helpen. Daar ga ik de komende tijd aan werken. Ik wil mijn gevoeligheid als een gave zien en niet meer als een last. En ja ik ben bijzonder en ik ben anders, maar daar is niks mis mee. En met mij nog velen die het allemaal als een lust of last ervaren. Ermee omgaan moet je leren. Maar eerst zal je het moeten accepteren. En dan kan je het als een kracht gaan ervaren.