Mijn eerste Prada-tas?

Je dacht toch niet echt dat je mij met een Prada-tas zal zien lopen? Ik ben niet van de merken en ben dat ook nooit geweest. Ik vind mezelf goed zoals ik ben en heb ook nooit het idee gehad dat ik er niet bij hoorde, omdat ik geen merkkleding droeg. Op school moest je al meedoen, maar ik wilde dat niet. Ik had wel een collegeshawl en droeg wel mocassins, maar niet van de duurste winkels en ook niet van een bepaald merk. Dus hoorde ik er nog niet bij, want het was net anders dan de rest. De grote meute zag er allemaal hetzelfde uit. Ze zaten ook allemaal op hockey en zagen elkaar ook in het weekend. Het was een bepaald soort mensen en je kon blij zijn als ze je gedag zeiden op school, maar je vrienden werden ze nooit.

Als mijn kleren maar schoon en heel zijn dan zie ik er toch goed uit?
Wie bepaalt er voor mij hoe ik er uit moet zien? Wie bepaalt er wat voor kleding ik moet dragen? Dat kan ik toch alleen maar zelf doen? Wel wilde ik er vroeger al altijd leuk uit zien. Ik was modebewust en droeg moderne kleding. Die mijn moeder zelf maakte of we kochten het in het dorp.
Waarom moet je merkkleding dragen om erbij te horen? Waarom kan je niet gewoon jezelf zijn? Hoeveel kinderen zullen hier complexen door hebben gekregen? Je krijgt toch een minderwaardigheidsgevoel als je je daar druk om zou maken. Ik heb wel eens gelezen dat er moeders waren die een broek bij de Hema of bij Zeeman kochten en er dan een naamplaatje van een duur merk op stikten, zodat hun kind toch een “echte ….” aan kon hebben.
Ik ben niet van de merken. Ik ken ze ook niet eens allemaal. En ik kan net zo blij zijn met een truitje van de Hema en er ook nog leuk uitzien.

Liever ben ik mezelf. Zoals ik er uit zie en mensen moeten mij maar nemen zoals ik ben. Het gaat toch om de inhoud en niet wat er omheen zit.