Mijn column

Het is zondagochtend. Mijn ontbijt is op en de zondagskrant heb ik ook al gelezen. Het wordt de hoogste tijd voor mijn eerste column. Dan is er toch geen mooier moment dan zondagochtend. De rust in huis en buiten geeft mij de ruimte om te schrijven. De ruimte wil ik graag gebruiken om mijzelf te profileren. Ik wil graag dat iedereen weet wie ik ben. Ik schrijf vanuit het gewone leven. Geen ingewikkelde zaken, maar over dat wat mij bezig houdt overdag. Dat kunnen huishoudelijke zaken zijn, iets wat op straat gebeurt of op het werk. Ik kan mijzelf anoniem houden en iedereen dit laten lezen zonder dat ze weten wie hier aan het schrijven is, of ik speel open kaart en laat iedereen het weten. Dan ben ik ook niet meer zo onbekend.

Ik schrijf al mijn leven lang. Schrijven is mijn passie. Ik kan mijn gevoelens beter kwijt op papier en daarom ben ik ook al vroeg begonnen met schrijven. Verhaaltjes, gedichten en dagboeken vol. Als ik mijn verhaal maar kwijt kon aan het papier. Dat is mij altijd aardig gelukt. Nu ik gelukkig wat makkelijker over mijn gevoelens ook kan praten wordt het schrijven minder, maar op het moment dat ik even behoefte heb om een en ander op een rijtje te zetten is het papier geduldig.

Wat ben ik blij dat ik niet meer hoef te schrijven met een pen. Met de computer gaat het mij veel gemakkelijker af. Mijn handschrift wordt al gauw onleesbaar, omdat ik kramp in mijn handen krijg. Op de computer heb ik daar in ieder geval minder last van. Geen kramp in de vingers en alles is leesbaar. Ik ga iedere week een nieuw stukje schrijven en ik hoop dat ik veel lezers krijg.