Mezelf mogen zijn

Mijn leven lang niet mezelf kunnen zijn, omdat ik altijd rekening houd met iedereen. Ik pas me aan en ben loyaal. Hoe lang kan iemand dat volhouden? Hoe lang is de rekbaarheid van de ziel? Wanneer weet ik dat ik te ver ben gegaan. Wanneer weet ik dat wat ik al die jaren heb vol gehouden nu een keer afgelopen is. Waarom moet ik er zelf achter komen en waarom heeft niemand mij die les geleerd van jongs af aan. 

Ik wil de er altijd bij horen op school en op het werk. Ik wilde leuk gevonden worden en aardig en lief. Dus zei ik niet altijd wat ik dacht. Waardoor er ergens een slot is gekomen op de spontaniteit.  Ik ben bang voor een grote mond en ik houd niet van ruzie. Zelf ruzie maken doe ik dus nooit, maar ook als andere mensen ruzie maken dan krimp ik ineen. Ik heb genoeg emoties maar durf ze niet te tonen. Bang voor de reacties om me heen. Maar alles om mij heen komt wel bij mij naar binnen. De angsten en de pijnen van de anderen ik voel ze heel goed. 

Mijn grenzen zijn niet zichtbaar. Ze zijn ver te zoeken. Ik weet zelf niet eens  waar mijn grenzen zijn. Hoe ver moet ik gaan en hoe ver kunnen anderen gaan voor ik zeg tot hier en niet verder. Voor mezelf opkomen kan ik wel en doe ik regelmatig, maar soms lijkt het wel of ik niet mezelf mag zijn. Als ik dan eindelijk een keer iets zeg omdat ik er op dat moment wel last van heb dan wordt ik omver geblazen. Ik voel me klein en onzeker. Ze doen mij pijn. De bazen en de instanties die denken dat ze alles kunne maken omdat ik toch niks terug zeg. 

Ik hou niet van vloeken of grove taal. Ik zeg het liefste iets heel rustig, maar wel in duidelijke woorden.  Geen agressie nodig als je maar de juiste snaar raakt. Misschien denken wel dat ik saai ben, maar in mij zit het er allemaal wel. Boosheid, angst, woede, onzekerheid, eenzaamheid,  verdriet, onmacht, kennis, vreugde, geluk, wijsheid en liefde.  Ik ben te goed voor deze wereld. Daarom ben ik graag in mij eigen wereld, maar soms moet ik even tevoorschijn komen, mezelf laten zien en iedereen laten weten dat ik er ben. 

Mensen houden van mij, zoals ik ben. Ik ben een mooi mens, maar ik durf niet zo goed. Ik wil mezelf laten zien. Mijn eigen ik. De enige echte, die zo graag naar buiten wil. Ik wil van de hoogste toren schreeuwen. Iedereen omver blazen om ze te laten horen, zien en voelen dat ik ik ben. Ik ben het mooiste wat mij ooit is overkomen. Alleen soms weet ik ook nog niet waar ik mijzelf zoeken moet. Ik wil niet langer onzichtbaar zijn. Mensen moeten mij accepteren zoals ik ben met alles er op en eraan. Mijn sterke en mijn zwakke kanten. Zo ben ik nu eenmaal geboren en zo wil ik verder leven, zonder de ballast van regels en opvoeding en normen en waarden. Wat is er mooier dan je zelf te mogen zijn.