Luisteren naar mijn lichaam
Ik ben altijd wel gevoelig geweest, zolang ik mij kan herinneren. Alleen is mij altijd aangeleerd om sterk te zijn en niet te zeuren. Ik heb zo vaak pijn gehad en altijd dacht ik het gaat wel over. Dat zeiden ze dan ook: het gaat wel over als je een jongetje wordt. En: daar word je flink van. Nou ik denk dat ik flink genoeg ben geweest mijn hele leven.
Als ik ergens pijn heb dan ga ik altijd maar door. Vroeger stopte ik er dan maar een paar paracetamolletjes in en dan moest het maar over zijn. Die paracetamol slik ik echt bijna niet meer. Alleen als het echt niet anders kan, maar meestal helpt het niet eens. Krijg ik dus ergens last van dan weet ik dat ik er door heen moet. Ik moet het aanvaarden en ernaar luisteren. Niet denken het gaat wel over. Het wil mij iets vertellen.
De keren dat ik naar de huisarts ben gegaan en weer weg gestuurd werd omdat er niks aan de hand was zijn niet meer na te tellen. Maar ik had wel ergens last van. Mijn lichaam liet het mij wel voelen maar ik wist niet dat dat zo was. Tot mijn huisarts mij doorstuurde naar een psycholoog. Nou daar ik ging ik toch niet heen? Ik ben toch niet gek. Mijn huisarts verwees mij toen naar een haptotherapeut. Nou, daar had ik nog nooit van gehoord. Dus ik had geen idee wat ik daarvan moest verwachten. Iemand die door middel van aanraken jouw energie beter ka laten stromen. Als dat niet zweverig klinkt.
Nu vele jaren later weet ik niet beter en vind ik het heel normaal dat ik naar een haptotherapeut ga. Hij heeft mij geleerd om te voelen en te luisteren naar mijn lichaam. Door hem ben ik mij gaan interesseren in de alternatieve geneeswijzen. Soms ben ik nog zoekende, maar ik vertrouw steeds meer op mijn eigen lichaam en wat ik voel.
Toen ik een keer met helse buikpijn voorovergebogen bij een bushalte stond ergens in de stad kwam er iemand op me af en ze vroeg: kan ik iets voor je doen? Waarop ik natuurlijk nee zei, want ik wil nooit hulp en ik denk nog steeds dat alles vanzelf over gaat. Wel vroeg ze nog: Is die pijn herkenbaar? Ja die pijn had ik wel vaker. En daar was ik ook al vaker voor bij de huisarts en de MDL-arts geweest. Maar ik ging dus gewoon met de bus naar huis in plaats van dat ik direct naar de eerste hulp was gegaan. Ik dacht dus iets leuks te gaan doen die dag, maar ik was weer snel thuis en heb helemaal niks meer gedaan.
Die vrouw die dus als een engel langs kwam en weer verdween heeft wel mijn ogen geopend. Ja, ik herkende de pijn. Die pijn had ik al zo vaak gehad, maar we kwamen er alleen niet achter waar die pijn nou vandaan kwam. Het heeft nog een tijdje geduurd voor de pijn weg was, maar een verstopte galbuis en een ontstoken galblaas hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat mijn galblaas verwijderd werd.
Nu was ik pas bij de fysiotherapeut, voor pijn in mijn been, die een intake deed met mij waarop ik hem vertelde dat er een paar jaar geleden mijn galblaas verwijderd was. Toen ik later op de bank lag zei hij: U zult wel heel veel woede in u gehad hebben. Hoezo? Dacht ik. Hij zei omdat uw galblaas verwijderd is, dat staat voor woede. Wat een mooie man dacht ik meteen. De jongere generatie die dat wel gewoon weet. Ik heb daar jaren voor nodig gehad om erachter te komen en te aanvaarden.
Je lichaam is een tempel. Daar moet je zuinig op zijn en aanbidden. Je moet je eigen lichaam kennen en kunnen lezen en schrijven met alles wat je voelt. Maar soms is het voelen geen fysieke pijn maar een emotionele pijn. die emotionele pijn die mag er zijn en die kan je niet ontkennen. Laat het er maar zijn. Als je die de ruimte geeft dan krijg je er wat moois voor terug. En hou het niet in; als je boos bent mag dat er zijn. Gooi het eruit.
Ik was een meisje en voelde mij vaak ook zo. Door de jaren ben ik veranderd in een vrouw met levenservaring. Pijn en verdriet zijn mij niet gespaard gebleven. Het heeft mij wel gevormd tot wie ik nu ben. Ik voel nu alles beter en doe mijn best om beter te luisteren naar mijn lichaam, naar mijn emoties en mijn innerlijke zelf. Ik ben er nog lang niet maar ben wel op de goede weg.