Het papier is geduldig

Hoe komt het dat ik dingen vergeet. Dat is toch nog niet de leeftijd. Steeds vaker merk ik dat iets echt niet meer weet. En hoe meer ik er aan denk hoe erger het wordt want dan vind ik dat ik het echt wel moet weten maar hoe ik ook mijn best doe, ik kom er niet. 

Dat kan gaan over een vakantie van en paar jaar geleden of iets uit mijn jeugd. Foto’s helpen vaak om te herinneren maar mijn geheugen zegt: ik weet het niet meer. Soms is het beter om de dingen niet meer te weten, maar als mensen mij iets vragen dan denk ik: Help, ik weet het niet. 

Is het een desinteresse of gewoon te veel informatie. Dat past niet allemaal in mijn hoofd.  Ik wilde soms dat ik mij meer kon herinneren dan kan je ook meer vertellen. Mijn verhalen zijn toch nooit uitgebreid. Ik ben liever to the point. Geen kletsverhalen maar direct ter zake. Ik zou wel meer willen vertellen maar ik kan niet meer. Misschien denken de mensen om mij heen wel wat een saai type, die vertelt nooit wat, maar ik heb het in mijn gedachten al verteld en ben ik al veel verder. In mijn hoofd gebeurt wel heel veel, maar ik kan het niet in woorden uitdrukken. 

Gelukkig kan ik wel mijn gevoelens kwijt als ik het opschrijf. Maar als je me nu vraagt om een fantasieverhaal te schrijven dan blijf ik weer steken. Zomaar een verhaal schrijven is ook niet zo makkelijk. Je moet dan ook los van alles waar je in het dagelijkse leven mee te maken hebt. Ik heb het wel gedaan toen ik jonger was. Hele verhalen schreef ik, maar nu kom ik niet verder dan mijn dagboek en mijn columns. 

Zou het ooit veranderen? Zal ik ooit een kletskous worden en iedereen de oren van het hoofd praten of blijf ik altijd de rustige vrouw, die liever luistert dan vertelt. Alleen als je mij iets vraagt dan geef ik antwoord. Als ik vind dat het belangrijk is dan zal ik wat zeggen maar verder houd ik mijn mond. Mijn gevoelens laat ik niet aan iedereen zien en horen, dus weet bijna niemand wat er nu echt in mij omgaat. Ik ben geen leeghoofd, ik houd me alleen met andere zaken bezig dan de meest mensen doen. Maar dat vind ik fijn. Dat geeft mij een verrijking van mijn geest. Ik houd me met heel veel zaken bezig, maar omdat ik nooit wat vertel weet bijna niemand dat. 

Wat ik het liefste doe als ik vrij ben is divers. Ik heb er überhaupt te weinig tijd voor, want ik wil altijd alles doen. En soms, soms is niks doen nog het beste om even bij te komen van een week hard werken. Maar dat is zo moeilijk. Misschien als ik het ooit leer zal ik iedereen vertellen wat ik allemaal leuk vind en doe in mijn vrije tijd, maar voorlopig heb ik nu alweer genoeg geschreven. Gelukkig vind ik dat wel leuk en help ik mijzelf om niet alles te vergeten. Het papier is geduldig.