Spiritualiteit - In a bird's flight

Waar begint mijn zoektocht?

Het begint natuurlijk met de vraag ben je spiritueel of kan je spiritueel worden? En de tweede vraag is dan hoe weet je dat je spiritueel bent of hoe kan je dat dan worden? Dat zijn vragen die mij al heel lang bezig houden, maar ik weet, voel dat ik spiritueel ben. Mensen en noemen mij bijzonder. Ik ben anders. Anders dan anderen, maar wat kan ik daar mee?
Het is moeilijk om toe te geven en te aanvaarden. Je wilt namelijk helemaal niet anders zijn. Je wilt erbij horen. Bij je familie, bij je klasgenoten, je vriendinnen en je collega’s. Als je een buitenbeentje bent val je op, omdat je je anders gedraagt. Hoe ga je daar mee om? Daar leer je mee leven. Je leert je aanpassen aan je omgeving om maar niet buiten de boot te vallen.

Ik weet niet eens waar ik beginnen moet met mijn zoektocht. Als ik vroeger in de kerk zat, en dat moest ik iedere zondag, dan wilde ik opstaan, terwijl iedereen stil zat. Dat mocht niet en hoorde niet, dus bleef ik netjes zitten. Ik kon mijn hoofd niet boven het maaiveld uitsteken omdat ik dan opviel.

In de loop der jaren ben ik gevormd en hervormd, ontwikkeld en gegroeid. Maar ik weet dat ik door de regels van buitenaf en de normen en waarden die ik opgelegd krijg niet meer de echte Linda ben. Ik ben heel hard op zoek naar mijn eigen ik. Hoe ik mij voelde zoals ik was als baby, nog ongeremd en direct, maar ook spontaan, gelukkig, ontvankelijk en nieuwsgierig voor het leven met alles wat zich daarin aankondigt. Ik kom er steeds dichter bij en dat voelt heel fijn, maar soms doet het pijn.

Ik hoop dat ik de lezers van deze blog inspireer met alles wat ik mee maak en met jullie wil delen. Ik heb zoveel te delen en zou nog uren kunnen schrijven, maar dat moet maar even wachten tot de volgende keer.

Je hele leven zoekende of wetende?

Steeds zijn er situaties in mijn leven waarvan het voelt dat ik die al eerder heb meegemaakt, terwijl dat niet zo is. Ik kom op plaatsen waar ik nog nooit geweest ben en als ik daar dan ben dan voel ik dat ik daar al eerder geweest ben en hoe het er uit ziet. Of ik weet van te voren al wat iemand gaat zeggen of doen. Is dat dan intuïtie of spiritualiteit?

Ik heb het maar even opgezocht en dan krijg ik de volgende omschrijvingen.

Intuïtie, kan worden omschreven als een “ingeving”, een vorm van “direct weten”, zonder dat men dit beredeneerd heeft.(Wikipedia)

Spiritualiteit heeft in de breedste zin te maken met zaken die de geest (Latijn spiritus) betreffen. Het woord wordt op vele manieren gebruikt en kan te maken hebben met religie of bovennatuurlijke krachten, maar de nadruk ligt op de persoonlijke innerlijke ervaring. (Wikipedia)

Dit zijn natuurlijk vrij algemene begrippen. En het zal voor iedereen anders voelen. Daarom kan ik hier ook alleen maar mijn eigen ervaringen en gevoelens delen.

Als kind had ik de neiging om mij terug te trekken van de mensen om mij heen. Ik zal het liefste alleen op mijn kamer. Ik was geen kletskous en men dacht dat ik verlegen was. Dat was ik niet, maar wel bescheiden. Nu ben ik nog steeds geen prater, maar als mensen oprecht in mij geïnteresseerd zijn en willen weten waar ik me mee bezig houd dan ben ik niet meer te stuiten. Ik weet veel omdat ik veel lees en leer en mij vooral interesseer voor alles wat met spiritualiteit te maken heeft. Ik ben leergierig en enthousiast en wil mijzelf steeds meer verrijken met innerlijke wijsheid.

Als ik niet te veel nadenk en meer vanuit mijn gevoel ga leven dan weet ik dat wat ik doe goed is. Vroeger vond ik dit eng en durfde ik er niet aan toe te geven. Nu ben ik zoveel gegroeid dat het alleen maar meer en mooier kan worden. Hoe dichter ik bij de bron kom hoe meer ik geniet.

Mediteren is voor geitenwollen sokkendragers

Meditatie is een vorm van spirituele oefening. Vele religies en geloofsstromingen kennen de meditatie in een of andere vorm.

In de 20e eeuw ontstond in het westen hernieuwde belangstelling voor meditatie en bewustzijnsverruiming. Meditatie is nu vooral bekend uit het hindoeisme en boeddhisme, waarin meditatie een essentiële methode is om de eigen geest te ontwikkelen.(Wikipedia)

Mediteren is voor geitenwollen sokkendragers en dat zijn dan meestal van die zweverige figuren. Dat was het beeld dat mij jarenlang voor ogen werd gehouden en omdat ik er niet mee in aanraking kwam was het ook de ver-van-mijn-bed-show. Ik wist ook totaal niet wat mediteren inhield en waarom het zo belangrijk is. Normale mensen doen dat toch niet!

Toen ik uiteindelijk wel met meditatie in aanraking kwam was ik wel nieuwsgierig. Ik was ook bang voor mijn gevoelens, maar durfde het toch aan om een keer mee te doen. Het was in ieder geval niet eng. Het gebeurde ook in een vertrouwde omgeving. Er gebeurde niks raars en je moest helemaal niets. Er gebeurt wel een heleboel met je, maar dat is fijn. In het begin weet je dat nog niet omdat je het nog nooit mee gemaakt hebt. Je komt bij gevoelens en gedachten diep van binnen. Ik ga niet opschrijven wat ik allemaal ervaren heb, maar ik kan het je zeker aanraden. Het is een moment voor jezelf, om even heel dicht bij jezelf te zijn. Je eigen ik te ervaren en te ontdekken dat alles goed is zoals het is.

Omdat ik er waarschijnlijk niet voor open stond wilde ik niet eerder mediteren. En nog steeds vind ik het heel moeilijk, maar eigenlijk is het zo simpel, want het is altijd goed; hoe je het ook doet. Nu denk ik waarom heb ik het niet eerder geleerd? Waarom leren we dat eigenlijk niet gewoon op school? Het hoort bij het leven en het geeft je zoveel meer. Dat mag niemand onthouden worden! En we kunnen er niet vroeg genoeg mee beginnen.

Mediteren is op een kussentje zitten in een moeilijke houding en dat proberen zo lang mogelijk vol te houden. Als je dat doet dan is het meer creperen! En dat is juist niet de bedoeling. Probeer je het jezelf zo gemakkelijk mogelijk te maken, zodat je geen last hebt van knellende kleding of lichaamsdelen die gaan krampen. Ik ga niet vertellen hoe je moet mediteren; daar zijn boeken en websites genoeg over.Ik zeg alleen maar doe het gewoon. Begin er mee. En houd niet op! Het houdt ook nooit op, want je gaat steeds dieper en je komt steeds weer iets nieuws tegen in je eigen binnenste. Dat is het stille midden, je ziel, je eigen ik!

Te veel prikkels

Soms is het me te veel. Dan weet ik niet meer wat ik moet doen. Ik moet van de ene therapeut dit boek lezen en van de andere therapeut moet ik op internet zoeken. Ik moet het dus allemaal zelf doen. Soms vind ik dat leuk, maar als ik te lang door ga met zoeken dan wordt het mij te veel. Te veel informatie, te veel prikkels, te veel emoties en herkenning. Ik heb in mijn leven al heel wat psychologische testen ingevuld in tijdschriften, boeken en op internet. Vragenlijstjes voor ziektes: je kan alles nakijken en altijd kan je wel ergens ja op zeggen. Dan heb je dat dus ook?! Ik ben slim genoeg om in te zien dat niet alles op mij van toepassing is, maar als je niet stevig in je schoenen staat en onzeker bent over je gezondheid dan denk je snel dat je al bijna dood bent.

Het is wel verstandig om niet alleen af te gaan op het antwoord van je huisarts, maar je verder te verdiepen. Op internet is veel te vinden, maar ook daar moet je uitkijken dat je niet alles voor zoete koek aanneemt. Want iedereen kan alles op internet plaatsen en er is niemand die dat controleert volgens mij. Dus ook hierbij moet je waakzaam zijn. Het belangrijkste is natuurlijk naar je eigen lichaam te luisteren en als je denkt dat er iets niet goed is je te laten doorverwijzen door je huisarts.

Voor mij persoonlijk gaat het meer over het hebben van mogelijke aandoeningen, die niet perse als ziekte aangeduid worden. Vroeger bestonden ze niet en nu wel: HSP, HSS, ADD, AADD, ADHD, nieuwetijdskinderen, PDD-NOS, hoogbegaafdheid, autisme. In ieder geval vroeger had het geen naam en werd er ook geen onderzoek naar gedaan. Daarom komen veel volwassenen er nu pas achter dat ze dat ook hebben, maar had er een hoop ellende bespaard kunnen blijven als dat in een vroeger stadium al geconstateerd was en er rekening mee gehouden kon worden. Door mijn surfen op internet weet ik nu wel veel meer en weet ik ook dat ik niet de enige ben. Gelukkig! Stukjes vallen op hun plaats. Dingen worden duidelijk voor me. Ik kom tot inzicht. Ik ben niet gek. Ik ben wel een bijzonder iemand, maar dat vind ik nu niet erg meer.

Ik vind zelf dat ik HSP ben, maar wie zal dat bevestigen? Het is niet aan te tonen. Misschien ben ik ook wel ADD, dacht ik van de week opeens. Wat zou ik een leuke tijd op school gehad hebben als er vroeger ook aandacht besteed werd aan hele drukke of juiste hele stille kinderen. Nu werd het afgedaan met zij is verlegen of bescheiden. Maar was dat wel zo? Ik kon in ieder geval mezelf niet zijn. Je paste aan en wilde niet opvallen, dus deed je maar wat het beste was. Stil op de achtergrond. Nu zou ik het van de daken willen schreeuwen: Ik ben anders! Dat ben ik mijn hele leven al geweest en dat zal ik ook altijd blijven en ik schaam me daar niet voor. Ik ben niet net als al die anderen, twaalf in een dozijn. Ik ben een einzelgänger, soms heel eenzaam, maar wel mijn eigen wereld. Ik ben wijs en slim en hou niet van kletspraatjes of dom ouwehoeren. Bij mij gaat het om de inhoud en dan houd ik liever een keer mijn mond. Ik luister graag, maar als iemand mij een gerichte vraag stelt waar ik een antwoord op kan geven dan doe ik dat. Dat moet wel ergens over gaan, dus niet over het weer of zo. Ik praat graag over de diepere zaken in het leven. Maar niet iedereen staat daar voor open of is daar aan toe. Daarom ben ik vaak alleen.

Omdat ik niet uitga van het slechte in de mens, weet ik dat mensen mij niet begrijpen. Maar als ze er echt de moeite voor zouden nemen dan zouden ze mij wel beter kunnen leren kennen. Ik interesseer mij voor heel veel dingen, maar geen oppervlakkige zaken. Diepgang, de zin het leven, spiritualiteit en innerlijke wijsheid daarmee kan je mij bereiken en dan raak ik niet uitgepraat.

Over gevoelig

Het lijkt de laatste tijd of iedereen hoog sensitief is. Eerst dacht ik nog dat ik apart was, maar eigenlijk is het zo gewoon, dat ik me beging af te vragen of het wel apart is. Misschien is hoog sensitief wel heel gewoon. Als er zoveel mensen zijn die hier mee moeten leven dan is het misschien niet meer nodig om er aparte site voor te maken, er boeken over te schrijven en er extra aandacht aan te schenken. Misschien hoort dit wel bij het mens zijn, maar zijn wij mensen zo afgestompt in de loop der jaren dat wij niet meer voelen, ruiken en zien.

Voor mij wordt het elke dag duidelijker en ga ik meer ervaren hoe het is om hoog sensitief te zijn. Ik geniet er ook steeds meer van. Ik ruik alles en soms is dat vervelend, als het ergens stinkt, maar ik geniet van de geuren als ik buitenshuis ben. Ik ruik vaak al eerder dan andere mensen en misschien komt het ook wel intenser naar binnen bij mij. Bloeiende bloemen, vers gemaaid gras, als het net geregend heeft, etensluchtjes als je langs een restaurant loopt, de luchtjes van de mensen zelf. Ieder persoon heeft zijn eigen lucht en ik heb wel eens gelezen dat mensen tot elkaar aangetrokken worden door de lucht die mensen met zich me dragen, die zo van hun zelf is. Dus je wordt verliefd op de lucht, pof je keert je af van iemand om zijn of haar lucht. Ik kan genieten van de meeste geuren, maar soms stoor ik me aan sigarettenrook, daar ben ik ook allergisch voor, maar ik ruik het zo sterk, dat ik meteen opzij ga als er iemand naast mij staat te roken. Het ligt dan niet aan de roker maar wel aan zijn sigaret of sigaar.

Ik zie ook veel meer dan andere mensen. Ik wil wel eens dat ik niet alles zag. Het kan mensen zelfs in moeilijke posities brengen. Wat een ander niet hoort te zien zie ik wel. Ik zie ook heel vaak mensen lopen op straat, die ik ken. Maar ik wil ze niet zien. Het is niet zo dat er op zit te letten maar het lijkt wel een radar in mij die mij aantrekt naar die mensen. Ik voel me ongemakkelijk en wil ze niet storen. Ik doe het niet expres maar soms zou ik willen dat ik onzichtbaar was.

Dat ik dingen hoor daar ben ik al aan gewend. Het kan gewoon niet, maar toch gebeurt het dat ik zeg die en die heeft dat gezegd. Maar die persoon is allang overleden. Alsof ze het in mijn mond leggen. In het begin schrok ik ervan, nu weet ik dat het zo is. Ik vind het ook wel grappig en soms vraag ik ook of ze langs willen komen om mij te kunnen helpen met een probleem. Nu ik dit zo opschrijf denk ik dat half veel mensen die dit lezen denken dat ik gek ben, maar dat ben ik niet. Ik ben allen maar hoog sensitief.

Ik wil mijn gevoeligheid gaan gebruiken om er anderen mee te helpen. Daar ga ik de komende tijd aan werken. Ik wil mijn gevoeligheid als een gave zien en niet meer als een last. En ja ik ben bijzonder en ik ben anders, maar daar is niks mis mee. En met mij nog velen die het allemaal als een lust of last ervaren. Ermee omgaan moet je leren. Maar eerst zal je het moeten accepteren. En dan kan je het als een kracht gaan ervaren.

Mezelf mogen zijn

Mijn leven lang niet mezelf kunnen zijn, omdat ik altijd rekening houd met iedereen. Ik pas me aan en ben loyaal. Hoe lang kan iemand dat volhouden? Hoe lang is de rekbaarheid van de ziel? Wanneer weet ik dat ik te ver ben gegaan. Wanneer weet ik dat wat ik al die jaren heb vol gehouden nu een keer afgelopen is. Waarom moet ik er zelf achter komen en waarom heeft niemand mij die les geleerd van jongs af aan.

Ik wil de er altijd bij horen op school en op het werk. Ik wilde leuk gevonden worden en aardig en lief. Dus zei ik niet altijd wat ik dacht. Waardoor er ergens een slot is gekomen op de spontaniteit. Ik ben bang voor een grote mond en ik houd niet van ruzie. Zelf ruzie maken doe ik dus nooit, maar ook als andere mensen ruzie maken dan krimp ik ineen. Ik heb genoeg emoties maar durf ze niet te tonen. Bang voor de reacties om me heen. Maar alles om mij heen komt wel bij mij naar binnen. De angsten en de pijnen van de anderen ik voel ze heel goed.

Mijn grenzen zijn niet zichtbaar. Ze zijn ver te zoeken. Ik weet zelf niet eens waar mijn grenzen zijn. Hoe ver moet ik gaan en hoe ver kunnen anderen gaan voor ik zeg tot hier en niet verder. Voor mezelf opkomen kan ik wel en doe ik regelmatig, maar soms lijkt het wel of ik niet mezelf mag zijn. Als ik dan eindelijk een keer iets zeg omdat ik er op dat moment wel last van heb dan wordt ik omver geblazen. Ik voel me klein en onzeker. Ze doen mij pijn. De bazen en de instanties die denken dat ze alles kunne maken omdat ik toch niks terug zeg.

Ik hou niet van vloeken of grove taal. Ik zeg het liefste iets heel rustig, maar wel in duidelijke woorden. Geen agressie nodig als je maar de juiste snaar raakt. Misschien denken wel dat ik saai ben, maar in mij zit het er allemaal wel. Boosheid, angst, woede, onzekerheid, eenzaamheid, verdriet, onmacht, kennis, vreugde, geluk, wijsheid en liefde. Ik ben te goed voor deze wereld. Daarom ben ik graag in mij eigen wereld, maar soms moet ik even tevoorschijn komen, mezelf laten zien en iedereen laten weten dat ik er ben.

Mensen houden van mij, zoals ik ben. Ik ben een mooi mens, maar ik durf niet zo goed. Ik wil mezelf laten zien. Mijn eigen ik. De enige echte, die zo graag naar buiten wil. Ik wil van de hoogste toren schreeuwen. Iedereen omver blazen om ze te laten horen, zien en voelen dat ik ik ben. Ik ben het mooiste wat mij ooit is overkomen. Alleen soms weet ik ook nog niet waar ik mijzelf zoeken moet. Ik wil niet langer onzichtbaar zijn. Mensen moeten mij accepteren zoals ik ben met alles er op en eraan. Mijn sterke en mijn zwakke kanten. Zo ben ik nu eenmaal geboren en zo wil ik verder leven, zonder de ballast van regels en opvoeding en normen en waarden. Wat is er mooier dan je zelf te mogen zijn.

Fijn gevoelig!

Ik ben mijn hele leven al fijngevoelig, overgevoelig, zeer gevoelig, emotioneel, hoog-gevoelig. Daar ben ik mij steeds bewuster van. Dat betekent dat ik alles veel meer dan een ander voel en ervaar. Me ook van alles meer aantrek dan een ander. Dit gaat niet alleen over pijn, maar ook over gevoelens, emoties, gedachten energieën. Mensen kijken mij soms aan of ik gek ben. Ik voel aan hoe anderen zich voelen. Of ik ga huilen omdat de ander verdriet heeft.

Ik heb een hele hoge pijngrens, maar als ik dan een keertje echt pijn heb en er ook last van heb, dan loop ik daar nog steeds niet mee te koop. De mensen begrijpen mij alleen niet. Ik kan beter wel een keer mijn mond open trekken en net zo gek doen als al die anderen om mij heen. De drama-queens noem ik ze. Zij vragen om aandacht, hebben een grote mond en zeuren de hele tijd. Ik wil aandacht maar vraag er niet om. Mensen zien niet aan mij wat er in mij om gaat.

Niemand begrijpt wat ik voel. Van buiten zie je niks. Ik voel zo veel maar ik kan het niet uiten. Ik loop nooit te schelden en als ik het dan wel een keer doe dan schrikken de mensen in mijn omgeving daarvan. Ik trek me terug van mijn naasten, collega’s, familie en vrienden. Ben liever alleen dan dat ik me ongemakkelijk voel in gezelschap. Ik ben niet asociaal. Maar soms weet ik het niet meer. Hoe kan het dat sommige mensen altijd zoveel te kletsen hebben en ik soms niet weet waar ik over moet praten. Als iemand mij iets vraagt en ik merk dat de persoon oprecht geïnteresseerd is in mij dan vertel ik wel wat, maar anders houd ik liever mijn mond.

Ik kan ook erg genieten van hele kleine dingen. Ik hou van de natuur en kan daar ook helemaal mezelf zijn. Altijd maar jezelf beter voordoen dan je bent. Op je tenen lopen om er bij te horen, je aanpassen aan de omgeving dat is nu wel eens klaar. Men moet me maar nemen zoals ik ben. Ik ben zoals ik ben en er verandert niks aan. Ik zal altijd blijven wie ik ben en wie daar problemen mee heeft, jammer dan.

Het papier is geduldig

Hoe komt het dat ik dingen vergeet. Dat is toch nog niet de leeftijd. Steeds vaker merk ik dat iets echt niet meer weet. En hoe meer ik er aan denk hoe erger het wordt want dan vind ik dat ik het echt wel moet weten maar hoe ik ook mijn best doe, ik kom er niet.

Dat kan gaan over een vakantie van en paar jaar geleden of iets uit mijn jeugd. Foto’s helpen vaak om te herinneren maar mijn geheugen zegt: ik weet het niet meer. Soms is het beter om de dingen niet meer te weten, maar als mensen mij iets vragen dan denk ik: Help, ik weet het niet.

Is het een desinteresse of gewoon te veel informatie. Dat past niet allemaal in mijn hoofd. Ik wilde soms dat ik mij meer kon herinneren dan kan je ook meer vertellen. Mijn verhalen zijn toch nooit uitgebreid. Ik ben liever to the point. Geen kletsverhalen maar direct ter zake. Ik zou wel meer willen vertellen maar ik kan niet meer. Misschien denken de mensen om mij heen wel wat een saai type, die vertelt nooit wat, maar ik heb het in mijn gedachten al verteld en ben ik al veel verder. In mijn hoofd gebeurt wel heel veel, maar ik kan het niet in woorden uitdrukken.

Gelukkig kan ik wel mijn gevoelens kwijt als ik het opschrijf. Maar als je me nu vraagt om een fantasieverhaal te schrijven dan blijf ik weer steken. Zomaar een verhaal schrijven is ook niet zo makkelijk. Je moet dan ook los van alles waar je in het dagelijkse leven mee te maken hebt. Ik heb het wel gedaan toen ik jonger was. Hele verhalen schreef ik, maar nu kom ik niet verder dan mijn dagboek en mijn columns.

Zou het ooit veranderen? Zal ik ooit een kletskous worden en iedereen de oren van het hoofd praten of blijf ik altijd de rustige vrouw, die liever luistert dan vertelt. Alleen als je mij iets vraagt dan geef ik antwoord. Als ik vind dat het belangrijk is dan zal ik wat zeggen maar verder houd ik mijn mond. Mijn gevoelens laat ik niet aan iedereen zien en horen, dus weet bijna niemand wat er nu echt in mij omgaat. Ik ben geen leeghoofd, ik houd me alleen met andere zaken bezig dan de meest mensen doen. Maar dat vind ik fijn. Dat geeft mij een verrijking van mijn geest. Ik houd me met heel veel zaken bezig, maar omdat ik nooit wat vertel weet bijna niemand dat.

Wat ik het liefste doe als ik vrij ben is divers. Ik heb er überhaupt te weinig tijd voor, want ik wil altijd alles doen. En soms, soms is niks doen nog het beste om even bij te komen van een week hard werken. Maar dat is zo moeilijk. Misschien als ik het ooit leer zal ik iedereen vertellen wat ik allemaal leuk vind en doe in mijn vrije tijd, maar voorlopig heb ik nu alweer genoeg geschreven. Gelukkig vind ik dat wel leuk en help ik mijzelf om niet alles te vergeten. Het papier is geduldig.

Mijn “Joodse” gevoel

Toen ik als kind Het Achterhuis van Anne Frank had gelezen was dat waarschijnlijk een van de eerste bewuste kennismakingen met het Joodse leven. Dat klopt niet helemaal want bij ons in de straat woonde een Joodse familie, die zagen er wel ‘anders’ uit, maar het waren aardige mensen. Het Bittere Kruid van Marga Minco ging ook over joden. Die verhalen raakten mij. Toen wist ik nog niet dat ik later zelf met een joodse man zou trouwen.

Toen ik in Amsterdam ging wonen kwam ik in de Rivierenbuurt te wonen. Een buurt waar ook veel joden woonden en gewoon hadden voor de Tweede Wereldoorlog. Of mijn huisbaas en zijn vrouw joods waren weet ik niet zeker maar de buren een paar huizen verder zeker wel. Wat een lieve oude mensen. Deze mensen waren zo gastvrij allemaal. Ik vond het leuk om daar te zijn en naar de verhalen te luisteren van deze mooie mensen. Bij de bank had ik veel joodse klanten en zij werden graag door mij geholpen.

Hoe bijzonder is het dan dat ik een Joodse man ontmoette en daarmee trouwde. Door hem ben ik zoveel te weten gekomen over het jodendom, de joden in Amsterdam en over Israël. Dat heeft mijn leven zo verrijkt. Ik ben er dankbaar voor dat ik dat allemaal mee heb mogen maken en nog steeds verbaas ik mij over de samen loop van onze levens, de toevalligheden en overeenkomsten.

In mijn schoonfamilie wordt het jodendom geleefd. Bij mijn schoonouders heb ik alle Joodse feestdagen mogen meemaken. Wat een rijkdom. Maar ook heb ik geleerd dat iedere jood zijn eigen sjoeltje heeft. Bij ieder gezin en iedere familie wordt het jodendom en het joodse geloof op hun eigen manier beleefd. En er is niks goed of fout. Er zijn natuurlijk hele vrome joden en er zijn joden die helemaal niks aan hun geloof doen, maar ze zijn gewoon joods. En ik zal dat nooit worden. Hoe joods ik me soms ook voel.

Mijn grootvader werkte tijdens de Tweede Wereldoorlog bij de Lippmann Rosenthal Bank op de Sarphatistraat. Wat hij daar precies gedaan heeft weet ik niet. Mijn man werkte in precies hetzelfde gebouw bij de AMRO bank ongeveer 35 jaar later. Toen nog met de Diamantbeurs waar ook veel Joden werkten.

Tijdens een workshop familieopstelling voelde ik mij zelfs joods, dat klinkt heel raar en ik heb dat toen verder niet uitgezocht. Maar onderhand ben ik met de stamboom van mijn familie van vaders kant aan het uitzoeken en dan komen daar opeens allemaal mensen met joodse namen tevoorschijn. Heb ik dan toch ergens joodse roots?

Omdat de mensen nooit precies weten hoe het in elkaar zit zeggen ze: Jij bent toch joods. Mijn man is joods en ik niet, maar dat maakt niet uit. Ik vind het juist leuk als mensen dat zeggen. Na tien jaar Hebreeuws geleerd te hebben, meer dan 25 jaar met mijn man om te zijn gegaan en diverse malen in Israël te zijn geweest ben ik wel een beetje joods geworden. Waar je mee om gaat daar wordt je mee besmet.

Wij zaten een keer in een Israëlisch restaurant in Amsterdam en wij spraken met de eigenaar en toen zij hij: Zij is gewoon joods. Want joods kan je ook zijn zonder het te zijn. Gewoon door een goed mensch te zijn met hart op de juiste plaats. Dat vond ik een mooi compliment.

Ter verduidelijking ik ben niet joods en zal het ook nooit worden, maar het gevoel is er wel. Ik weet er onderhand zelfs meer van dan mijn man en hij noemt mij dan de rebbetzin(http://translate.google.nl/translate?hl=nl&sl=en&u=https://en.wikipedia.org/wiki/Rebbetzin&prev=search). Dat komt omdat ik een brede interesse heb en alles wat ik lees onthoud. Ik ben leergierig, nieuwsgierig en intelligent. Dat scheelt een hoop, maar brengt ook wel onrust mee. Het houdt nooit op: mijn drang naar meer informatie.

Go deep inside, find the treasue, you!

Na mijn eerste columns blijkt dat veel meer mensen hetzelfde ervaren en voelen als ik. Maar daar heb je het nooit over als je elkaar tegenkomt. Hoe zou dat nu komen? Schamen we ons er dan voor of zijn we bang dat we anders zijn? Eigenlijk zijn we helemaal niet anders, alleen zijn we ons meer bewust* van alles. In het dagelijkse leven vraag je je niet af hoe iemand zich voelt en wat er met die persoon gebeurt in een bepaalde situatie. Maar eigenlijk is dat wel heel belangrijk. Hoe reageer je ergens op en hoe reageert jouw omgeving erop.

In de commerciële, zakelijke en financiële wereld is er weinig ruimte voor spiritualiteit. Hoewel er daar de laatste tijd kleine veranderingen plaats vinden. Mensen die zich bewust zijn werken ook in deze ‘harde’ omgeving en geven zo openingen voor de veranderingen. Er zijn wel activiteiten voor medewerkers, maar op kleine schaal. En vaak wordt er nog vreemd tegenaan gekeken. Een lachmediatie tijdens je lunchpauze is toch een cadeautje!

Als individualisten zijn er genoeg mensen die in hun vrije tijd zich bezig houden met spirituele zaken, maar op het werk zijn ze daar niet mee bezig. Als je in het weekend naar een workshop bent geweest ter verruiming van je spirituele geest is dat niet wat je tijdens de lunchpauze met je collega’s zal delen. Bijna lachen ze je uit, maar uit respect zullen ze verder niks zeggen.

Wat is het dan fijn om in het weekend met gelijkgestemden te kunnen zijn. Om bijvoorbeeld een workshop familieopstellingen** te volgen en even lekker met jezelf bezig te kunnen zijn. Zo’n workshop is intensief en zwaar, maar je krijgt er weer energie van. Je voedt je met dat wat zich aandient en elke keer sta ik verbaasd dat ik weer tot nieuwe inzichten kom.

Of ik nu een weekend ga mediteren, een workshop volg of wandel in de natuur, ik ben even met mezelf bezig. Even tijd om de geest leeg te maken en aan niets te denken. Ik voel me er rijker door en kom meer tot mezelf. De stress van de hele week komt eruit en de rust keert weer in mij. Natuurlijk is het voor mij ook moeilijk en gaat het de ene keer beter als de ander keer, maar ik ben me bewust.

Ik zou zo graag willen dat iedereen inziet dat het belangrijk is om de innerlijke geest te voeden. Maar wie ben ik om dat te verkondigen. Ik kan het iedereen alleen maar aanraden. Geef jezelf de tijd en de ruimte om tot jezelf te komen. Meer naar binnen. Een tijdje terug kreeg ik een koelkastmagneet in de vorm van een hart met de volgende tekst: “Go deep inside, find the treasure, you!” Ik begreep er toen nog niks van, maar nu ben ik op zoek, ik kom steeds dichterbij en het wordt steeds mooier. Noem het hoe je het noemen wilt: je ziel, je eigen ik, het stille midden. Maar nu weet ik waar die plek is. Ik voel me daar in ieder geval mezelf.

*http://nl.wikipedia.org/wiki/Bewustzijn

**http://nl.wikipedia.org/wiki/Familieopstelling

Geloven vanuit je hart!

Als ik zeg dat ik geloof dan klinkt dat geloofwaardig. Maar wat is geloven? Hoe weet je wat je moet geloven en hoe doe je dat? Je gelooft in iets omdat dat moet, of omdat je dat geleerd hebt, maar wat is geloven? Als kind geloof je alles, want je weet niet beter.

Geloven is de psychische toestand waarin iemand verkeert die bereid is om onder bepaalde voorwaarden een bepaalde bewering (propositie) voor waar aan te nemen.* Ik ben van huis uit gelovig opgevoed. Dat is iets dat je met je mee draagt. Dat kan een zware last zijn, maar ook een rijke ervaring. Bij het geloof horen tradities en rituelen. Die geven het leven een bepaalde richting. Als je er dagelijks mee te maken hebt dan weet je niet beter, maar als het niet meer zo dichtbij je is dan kan je er van de kantlijn naar kijken. Inmiddels weet ik meer over diverse geloven en tradities en feesten.

Ik heb vaak mensen horen praten over de katholieke kerk als een instituut. Daar schoppen ze heel hard tegen aan. Want de kerk heeft veel geld en de kerk heeft slechte dingen gedaan. Ik heb dat nooit zo gezien, omdat ik kijk naar het geheel, maar vooral omdat ik uitga van het goede van de mens. Want de kerk doet natuurlijk niets, het zijn de mensen die daar een gezicht aan geven. Maar daar ga ik het hier niet verder over hebben.

Ik heb op katholieke, christelijke en openbare scholen gezeten. De een doet niets aan het geloof en de ander juist heel veel. Elke week afsluiting met gebed en gezang op de christelijke school was voor mij een ritueel dat ik niet kende. Maar ik vond het mooi en ik zat met het liedboek der kerken in de hand mee te zingen. Natuurlijk ook omdat ik zingen leuk vind.

Op de lagere school mocht ik in de kerk zingen als er baby’s gedoopt worden. Samen met een paar meisjes uit mijn klas werden we dan uitgenodigd op zondagmiddag in de sacristie van de kerk. De ouders met hun baby en de familie lieten dan de baby dopen en wij zongen daar liedjes bij. Daarna kregen we beschuit met muisjes of taartjes. Ik vond het heel bijzonder om daar bij te mogen zijn.

Ik ging een keer me naar een huwelijkse inzegening in de kerk. Ik was nog jong. Er werd, zoals ik nu weet wel vaker gebeurt bij huwelijken, het Ave Maria gezongen. En toen moest ik huilen. Waarom die Ave Maria mij zo raakte weet ik niet, maar ik vond het een aparte ervaring. *

Met kerstmis ging ik altijd naar de kerk. Voor de traditie en het gezang. Maar de laatste jaren ga ik helemaal niet meer naar de kerk, omdat ik ook in de kerk helemaal vol schoot. En ik bleef maar huilen. Een mevrouw die naast mij zat en die ik wel kende van de buurt of van mijn werk, vroeg wat er aan de hand was, maar ik zei dat het goed ging. Ik kon gewoon niet meer meezingen. Wat gebeurde daar nu in die kerk? Als kind ging ik elke zondag naar de kerk en zong ik ook altijd mee. Dat wat zo gewoon was voor mij was opeens veranderd. Ik ga nog steeds graag even een kerk in als ik er langs loop, meestal om even een kaarsje aan te steken en om even een moment van stilte te hebben. Maar de kerstmis heb ik al een paar jaar niet meer bezocht. En dan mis ik dat toch en kijk ik wel op de televisie, maar weer naar de kerk gaan en de mis volgen durf ik eigenlijk niet meer.

Een paar jaar geleden heb ik een workshop “De bevrijdende kracht van jouw stem” gedaan. Daar zong Simone Awhina ook het Ave Maria en ik schoot weer vol. Dat was hier ook de bedoeling en ik was niet de enige. Het is een bijzonder lied, dat veel mensen raakt. Wat muziek en een stem allemaal met je kunnen doen: Kippenvel! **

Volgens mij heeft alles met elkaar te maken. Zingen, geloven, bidden en mediteren. Het zijn allemaal manieren om met je gevoel bezig te zijn. En of je dat nu doet vanuit je geloof, vanuit een traditie of gewoon omdat je het leuk vindt, als je dat vanuit je hart doet geniet je volop!

*http://nl.wikipedia.org/wiki/Geloven_(gedrag)
**http://www.simoneawhina.com/workshops/spelen-met-je-stem/

Emotie en gevoel

De laatste tijd moet ik vaak huilen en omdat ik dat niet altijd wil kijk ik maar naar een romantische film, omdat ik dan wel lekker mag janken. Soms zou ik willen dat de waterlanders weg bleven, maar ik heb er geen grip op. Ik vind het niet erg om te huilen, maar in de werkomgeving is het ‘not done’. Dat hoort niet. Je moet zakelijk zijn en sterk zijn en daarom huil ik liever thuis. Want even lekker huilen is heel vermoeiend, maar lucht uiteindelijk op.

Heeft het dan met de leeftijd te maken, zit die eeuwige overgang mij nog steeds is in de weg of komt het ergens anders door. Sommigen denken dat ik depressief ben en zeggen dast dan ook tegen mij, niet direct, maar “die of die is ook depressief”, maar dat ben ik zeker niet. Als er iemand altijd positief en optimistisch is dan ben ik dat wel. Misschien komt het niet altijd zo over, maar ik ben van nature geen piekeraar of pessimist.

Vroeger kon ik mijn emoties niet tonen, tegenwoordig kan ik de hele dag wel huilen. Dat doe ik niet, want dat hoort niet, maar het zit nogal hoog. Mijn emoties zijn in de war. Ik heb problemen met mijn gevoelens. Iemand zei: “jij bent een echt gevoelsmens”. Wat moet ik met zo’n opmerking? Ik bedoel: is dat een compliment of is dat kritiek. Ik ben fijngevoelig of hoog gevoelig, net hoe je het noemen wilt, maar daar kan je prima mee leven. Als je weet hoe je er mee om moet gaan. Bij mij is het op het ogenblik alsof het steeds moeilijker wordt om er mee om te gaan, omdat ik me er steeds meer bewust van ben.

Ik ben me bewust van de energieën om mij heen. Ze raken zij mij en brengen mij in disbalans. Ik kan me er niet tegen verzetten. Ik weet de trucjes om ze niet binnen te laten, maar het werkt niet. Alles komt dus heel dicht bij mij, ook wat niet bij mij hoort. En dat maakt het vaak ook moeilijk. Ik kan dus ook gaan huilen omdat een ander verdriet heeft. Ik voel wel dat het dan niet bij mij hoort, maar ik kan dan niet anders meer dan huilen. Het stopt ook niet, de kraan gaat open en het lijkt voor de buitenstaanders dan of ik heel veel verdriet heb.

Het is voor mij dus makkelijker om gevoelens van anderen op te pakken, dan mijn eigen gevoelens. Mijn buik en mijn hoofd die komen niet bij elkaar. Ik zit veel te veel in mijn hoofd. En ik vergeet in mijn buik te zitten en te voelen wat alles met mij doet. Dat kost veel energie en daarom ben ik vaak zo moe. Ik zou willen dat ik me af kon sluiten voor energieën van buitenaf. En dat ik beter met mijn eigen gevoelens om zou kunnen gaan. Ik doe mijn best, maar weet ook dat ik het al mijn leven lang heb vol gehouden zo, dus zal dat de rest van mijn leven ook nog wel lukken. Ik hoop alleen dat ik door er bewust van te zijn beter mee om kan gaan en me daardoor ook beter ga voelen.

Ik zou graag willen dat ik bewuster word van de gave die ik heb om de gevoelens van anderen op te pikken, zodat ik hun ermee kan helpen. Bij workshops familieopstellingen sta ik vaak voor een ander in hun opstelling. Dan voel ik ook wat die ander op die plek voelt. Ik ben dan een soort antenne. Ik heb het gevoel dat ik dat ook ben zonder die opstellingen. Ik ga op onderzoek uit wat ik nog meer met mijn voelspriet kan doen. Maar zolang ik nog niet alles van mezelf begrijp kan ik nog niet gaan helpen, maar dat is wel mijn wens.